توسعه شهر اهواز متاثر از رشد جمعیت و مهاجرت به این شهرمی باشدشیوه مدیریت شهری را دچار مشکلات فراوانی کرده است.این پژوهش به ارزیابی عملکرد مدیریت شهری در پایداری شهری شهر اهواز پرداخته است. روش پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ ماهیت، توصیفی-تحلیلی می باشد. جامعه آماری شهروندان مناطق شهر اهواز است. حجم نمونه از فرمول کوکران برابر با 322 نفر می باشد. پرسشنامه ای در قالب 5 شاخص: اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، کالبدی- فیزیکی، سیاسی و زیست محیطی طراحی گردید. تجزیه و تحلیل داده ها در فضای نرم افزار SPSS استفاده شده است. مجموع میانگین نشان می دهدکه وضعیت پایداری مدیریت شهری اهواز نامطلوب می باشد و پایداری اجتماعی فرهنگی و اقتصادی نسبت به دیگر شاخص ها وضعیت بدتری دارند. نتایج آزمون Tتک نمونه ای نشان داد که همه شاخص ها با میانگین فرضی (3) فاصله دارند. این عامل گویای عدم پایداری شاخص ها در مناطق شهر را می رساند. در مجموع، منطقه1، به لحاظ پایداری اقتصادی و سیاسی، منطقه8 به لحاظ پایداری اجتماعی، منطقه3 از لحاظ کالبدی و منطقه4 از لحاظ زیست محیطی وضعیت مناسبتری را داشته اند. نتایج تحلیل تناظر، از مجموع ابعادگویای آن است که منطقه1، رو به پایداری متوسط و مناطق6، 7 و 8 در طیف خیلی کم و مناطق 2، 3 و 4 در همجواری طیف کم قرار گرفته اند. در نهایت باتوجه با نتایج، نماگرهای پایداری مدیریت شهری در سطح شهر اهواز براساس 5 سطح تقسیم شده اند. میانگین سطح اول10/24، سطح دوم 49/23، سطح سوم 42/22، سطح چهارم 37/21 و میانگین سطح پنجم 79/19 می باشد.

در راستای اینکه هر ساختاری را کارکرد ویژه ای است و هر کارکرد ویژه ای، ریشه در ساختاری دارد، هدف این نوشتار، توصیف و تبیین ساختار و کارکرد مدیریت مشارکتی در شهر مشهد است. تحلیل ساختاری - کارکردی روشی است که در این پژوهش به کارگرفته شده است. تعداد پرسش نامه ها (384 نفر شهروند و 21 کارشناس شهری) از فرمول کوکران به دست آمده است. یافته ها نشان می دهد که دو نیمه «از بالا به پایین» (سازمان های شهری) و «از پایین به بالا» ( شورای شهر و شهرداری) در ساختار مدیریت شهری مشهد، به طور هم زمان و هم تراز فعالیت دارند (دوگانگی ساختاری)، به گونه ای که نیمه «از بالا به پایین»، یک کارکرد به نسبت غیرمشارکتی و نیمه «از پایین به بالا» یک کارکرد نسبی مشارکتی را از خود آشکار می کند (دوگانگی کارکردی). یافته ها نشان می دهد که میانگین شاخص مشارکت، برابر 2.4 بوده که این مقدار کمی کمتر از حد متوسط در طیف پنج گزینه ای لیکرت (25.5) است. بنابراین به دنبال «دوگانگی ساختاری»، «کارکرد نیمه مشارکتی» نیز از ویژگی های مدیریت شهری مشهد است. در تبیین این دوگانگی باید گفت: در نیمه «از بالا به پایین» (سازمان های شهری)، منبع اصلی تاثیرپذیری و به دنبال آن، طرف پاسخ خواه، سازمان های فرادست هستند، در صورتی که در نیمه «از پایین به بالا» (شهرداری - شورای شهر)، منبع اصلی تاثیرپذیری و به دنبال آن، طرف پاسخ خواه، شهروندان هستند. گذرنکردن برنامه های سازمان های شهری، از صافی شورای شهر و همچنین، نبود مدیریت یکپارچه نیز، از مهم ترین چالش های پیش روی مدیریت مشارکتی شهری است.

در زیست شهرامروزین ، دسترسی برابر به فرصت های زندگی، معیاری روشن از عدالت شهری است که در کیفیت زندگی شهری نمود می یابد. با سنجش تحقّق میزان حق به/ از شهر که در کیفیت زندگی شهری جاری است، می توان عدالت شهری را بررسی نمود. ازطرف دیگر، کیفیت زندگی شهری، سازه ی پیچیده، چندبعدی است که بر پایه‎های استوار حکم‎رانی خوب و مدیریت شهری کارآمد و مشارکت محور در شهری با توسعه متوازن بنا می شود. پژوهشی که بخشی از یافته های آن در مقاله حاضر تدوین و گزارش می شود، با بهره مندی از روش‎های آمیخته و با حمایت نظام نظری تلفیقی در قلمرو شهری مناطق 10 و 17 شهرداری تهران با شیوه نمونه گیری G. power بر روی 400واحد نمونه/ خانوارشهری و با ابزار گردآوری پرسش‎نامه پژوهشگرساخته که میزان روایی آن با آزمون آلفا کرنباخ حدود 94 درصد است، انجام یافته است. فرهنگ فقرشهری، فقرفضای شهری، آسیب‎های شهری در این مناطق محسوس و در عین حال متفاوت و متمایز است. عامل پی آمدی کیفیت زندگی شهری، ترجمان زنجیره ی از عامل های محصول مدیریت کارآمد و مشارکت محور و توسعه نامتوازن شهر تهران است. ازاین روی، آزمون مدل تجربی پژوهش نشان می دهد، برساخت سازه کیفیت زندگی شهری محله های مناطق مزبور از عامل های؛ زمینه‎ای مدیریت شهری مشارکتی 46، مداخله ی فرهنگ فقرشهری 26 و میانجی فقرفضای شهری 14 درصد تاثیر پذیرفته است. درکل عامل های مزبوربه صور مستقیم/ غیرمستقیم کیفیت زندگی شهری را 85 درصد تبیین می کنند

ساختارهای سلسله مراتبی سازمانی و دوری از ویژگی های روابط شبکه ای حاکم بر مدیریت بافت های شهری منجر به عدم همکاری و هماهنگی های سازمانی در حوزه مدیریت چنین بافت هایی شده و متعاقب آن مشکلات زیادی در شکل اقدامات نوسازی و بازآفرینی بافت های شهری رخ داده است. از این سو دولت لزوم مدیریت مشارکتی را با ایجاد ستادهای بازآفرینی شهری در سال های اخیر خاطر نشان کرده است. بافت تاریخی گرگان یکی از بافت های ارزشمند کشور است که همانند دیگر اسلاف خویش، دچار مشکلات عدیده ای بوده که حل آنها نیازمند همکاری های بین سازمانی است. این موضوع در حالی است که سازمان های متعدد با ساختارهای اداری متنوع در این حوزه دخیل هستند. بدین سان این پژوهش در راستای تحلیل ساختار مشارکتی شبکه سازمانی متولی نوزایی بافت تاریخی گرگان صورت گرفته است. هدف اصلی تحقیق، تحلیل شبکه سازمانی مرتبط با مدیریت مشارکتی نوزایی در سطح بافت تاریخی گرگان است. بر این اساس پژوهش به دنبال شناسایی ویژگی های شبکه، تفسیر ساختار مشارکتی و تحلیل بازیگران این عرصه است. بدین سان سوال اصلی پژوهش این گونه تدوین یافته است:ساختار مشارکتی شبکه سازمانی نوزایی بافت تاریخی گرگان چه ویژگی هایی دارد؟ برای پاسخ به این پرسش، در این تحقیق، از راهبردهای توصیفی تفسیری پژوهش در راستای الگوواره تحقیق عمل گرایی استفاده شده و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل شبکه اجتماعی بر مبنای داده های رابطه ای میان سازمانی بهره گرفته می شود. همچنین برای گردآوری داده ها از مصاحبه های نیمه ساختار یافته استفاده شده است. نتایج تحقیق بیانگر این موضوع بوده است که علی رغم تلاش دولت در ایجاد ستاد بازآفرینی و تاثیر آن بر شبکه نوزایی، همچنان شبکه نوزایی بافت تاریخی گرگان تحت تسلط ساختار سلسله مراتبی و بر اساس الگوی حاکمیت مرکزی است که در پژوهش های قبلی نیز بدان اشاره شده است. همچنین یافته های پژوهش نشان داد که نوع رابطه میان سازمانی را می توان از نوع هماهنگی دانست که به علت روابط کوتاه مدت در جهت هماهنگی های سازمانی و اشتراک گذاری اطلاعات صورت می گیرد. با توجه به ویژگی های ساختار مشارکتی شبکه، این پژوهش بازیگران شبکه را در سه گروه، بازیگران فعال، بازیگران بالقوه، و بازیگران بی تفاوت طبقه بندی کرده است.